افزایش حق مسکن ۹۵، وعده‌‌ای که محقق نشد
افزایش ۲۰ هزار تومانی حق مسکن کارگران در نشست‌های پایانی سال ۹۳ شورای عالی کار به تصویب رسیده اما با گذشت نزدیک به ۱۵ ماه از وعده ربیعی هنوز در گیر و دار کاغذبازی است.
بیش از ۱۳ میلیون کارگر ایرانی در سراسر کشور در اسفند سال ۹۳ شاهد تصویب افزایش ۲۰ هزار تومانی حق مسکن‌شان بودند و با وجود اینکه این رقم بسیار ناچیز و کم بود اما به دلیل عدم پیگیری هنوز اعمال نشده است.
بر اساس این گزارش، بسیاری از گمانه‌زنی‌ها بر این امر بود که شاید دولت برای توجه به قشر کارگر این رقم را در هفته کارگر تصویب کند اما با اظهارات اخیر علی ربیعی ظاهراً وقت دیگری برای این موضوع انتخاب شده است. هم اکنون بسیاری از کارگران با مشکلات عدیده‌ای همچون قراردادهای سفید امضا، کوتاه‌مدت روزانه و ماهانه و عدم وجود امنیت شغلی مواجه هستند که با وجود نص صریح قانون کار باز هم با چالش‌های جدی در مشاغل خود مواجه هستند.
دستورالعمل شماره ۴۰ معاونت روابط کار در سال ۹۴ به تمام کارگاه‌های سراسر کشور ابلاغ شد که بر اساس آن قرار بود تا کارگاه‌هایی که کار با ماهیت کار دائم دارند قرارداد کوتاه‌مدت با کارگران خود امضا نکنند؛ تشخیص مستمر یا غیرمستمر بودن کار بنگاه‌ها بر عهده وزارت کار سابق و وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی جدید گذاشته شده بود. این دستورالعمل تنها پس از چند روز از ابلاغ توسط وزارت کار لغو می‌شود تا رضایت کارفرمایان نیز در این دستورالعمل گرفته شود اما این موضوع هم همچنان مورد غفلت واقع شده و هنوز به کارگاه‌ها ابلاغ نشده است.
بر اساس این گزارش تبصره دوم ماده ۴۱ قانون کار نیز بر موضوع تأمین هزینه‌های معیشت کارگران تأکید داشت که این موضوع هم معمولاً در نشست‌های دستمزد شورای عالی کار لحاظ نشده و تعیین دستمزد بر اساس چانه‌زنی تعیین می‌شود. هم اکنون کارگران کشور مشکلات دیگری همچون سخت و زیان‌آور بودن مشاغل آنان، عدم وجود امنیت شغلی و کاهش قدرت خرید مواجه هستند که در سالهای اخیر به این موضوعات توجه نشده است. به عنوان مثال هم اکنون کارگران ساختمانی سراسر کشور با موضوع سخت و زیان‌آور بودن مشاغل‌شان و احتمال سقوط و یا پرتاب شدن از ارتفاع در کار با مصالح مشکلات جدی دارند و اخیراً هم در نشستی با ربیعی برای چندمین بار مشکلات خود را مطرح کردند اما تاکنون پاسخ جدی دریافت نشده است.
به نظر می‌رسد هفته کارگری که دولت در سالهای گذشته برای آن برنامه‌ریزی می‌کند صرفاً یک کار تبلیغاتی و نمایش کارگری است و بسیاری از مشکلات به قوت خود همچنان باقی هستند و هیچ عزمی برای برطرف کردن آنان وجود ندارد.
