کارفرما هستم، چگونه بیمه شوم؟ (پرسش و پاسخ)

خیر، بیمه خویش‌فرما به تدریج و با انعقاد قرارداد با سازمان تامین‌اجتماعی به‌وجود می‌آید و مستلزم شرایطی است که باید قبل از بیمه‌شدن، مورد بررسی و تایید سازمان قرار گیرد. شرایط آن عبارت است از:

۱- شرایط سنی: متقاضی باید در هنگام درخواست، حداقل ۱۸ و حداکثر ۵۰ سال سن داشته باشد و در صورتی که بیش از ۵۰ سال باشد، باید معادل آن سابقه پرداخت حق‌بیمه داشته باشد؛ یعنی اگر ۵۲ سال سن دارد، نیاز به دو سال سابقه قبلی است. شرط سنی برای پذیرش بیمه خویش‌فرما برای آقایان و خانم‌ها، یکسان است.

۲-انجام معاینات پزشکی: متقاضی و افراد تحت تکفل متقاضی بیمه خویش‌فرما، باید مورد معاینات پزشکی قرار گیرند و نتیجه آن را به شعبه مربوطه ارائه کنند.

خیر، امکان پرداخت حق‌بیمه از طریق بیمه‌های خویش‌فرمایی -که خود شخص حق‌بیمه را پرداخت می‌کند- در دوره‌ای که عنوان شد، وجود ندارد؛ مگر این که در کارگاه، مشغول به کار بوده باشید و کارفرما از پرداخت حق‌بیمه خودداری کرده باشد که در آن صورت، با اعلام کارکرد به شعبه تامین‌اجتماعی و ارائه مدارک اشتغال، می‌توانید خواهان احتساب سوابق قبلی شوید.

خیر، امکان پرداخت حق‌بیمه برای سال‌های قبل که اشتغالی به کار نداشته‌اید، وجود ندارد.

کارفرما موظف است حق‌بیمه کارگر خود را به سازمان تامین‌اجتماعی پرداخت کند و اگر کارگر در جای دیگری هم اشتغال داشته و حق‌بیمه می‌پردازد، باز هم این وظیفه، برعهده کارفرمای دوم است. البته جمع حق‌بیمه و دستمزد مبنای پرداخت آن که از کارفرمایان متعدد تعیین می‌شود با رعایت سقف حق‌بیمه سال، محاسبه و دریافت خواهد شد. اشتغال به صورت ساعتی هم مشمول پرداخت حق‌بیمه است و به ازای هر هشت‌ساعت، یک‌روز باید حق‌بیمه پرداخت شود. حق‌بیمه، ۳۰ درصد است که هفت‌درصد آن سهم کارگر و ۲۳ درصد سهم کارفرماست و در این زمینه، فرقی بین کارفرمای اول یا دوم وجود ندارد.

به شعبه مربوطه مراجعه کنید و مدارک کارکرد کامل خود را در ماه مذکور ارائه دهید تا در کمیته مربوط به سوابق، مورد بررسی قرار گیرد.  در صورت تایید، به کارفرما بابت آن مدت، اعلام بدهی ‌شده و کارفرما موظف است آن را پرداخت کند. در هر صورت این موضوع در شعبه قابل پیگیری است و هرگونه پرداختی در این خصوص، باید با تایید شعبه باشد. همچنین لازم به توضیح است که امکان پرداخت حق‌بیمه از طریق کارگاه دوم وجود دارد؛ به شرطی که اشتغال در کارگاه دوم، توسط تامین‌اجتماعی و یا هیئت‌های حل اختلاف تایید و اثبات شود. بنابراین، پرداخت حق‌بیمه از طریق مغازه بدون اشتغال، خلاف مقررات است و امکان‌پذیر نیست.

ابتدا باید توضیح دهم که بیمه کارگری با بیمه کارفرمایی، متفاوت است. بیمه کارگری، به صورت اجباری اجرا می‌شود و طبق قانون کار و تامین‌اجتماعی، کارفرما موظف به بیمه‌کردن کارگر خود است و در صورت امتناع از این امر، مشمول جرایم مربوطه خواهد بود. اما بیمه کارفرمایی، اجباری نیست. این نوع بیمه، در چارچوب بیمه صاحبان حرف و مشاغل آزاد ارائه می‌شود و مستلزم درخواست کارفرما و تایید سازمان است. حق‌بیمه در نوع اول ۳۰ درصد و در نوع دوم ۲۷ درصد است؛ چراکه بیمه کارفرمایی، به دلیل عدم پوشش قانون کار، مشمول بیمه بیکاری نبوده و سه‌درصد حق‌بیمه بیکاری از آنها دریافت نمی‌شود. در مورد موضوع خاص شما، قابل ذکر است که کارگر شما به لحاط اجباری‌بودن بیمه برای ایشان، می‌تواند با ارائه مدارک به شعبه تامین‌اجتماعی یا مراجعه به هیئت‌های حل اختلاف وزارت کار، خواستار احتساب سوابق دوره اشتغال شود، ولی این امکان برای شما به عنوان کارفرما و صاحبکار وجود ندارد؛ زیرا بیمه کارفرمایی، اختیاری است و با درخواست متقاضی و طی مراحلی، قابل پذیرش است و برای مدت گذشته، قابل اجرا و پذیرش نیست.

در پاسخ قبل توضیح داده شد که کارفرما طبق قانون می‌تواند از طریق کارگاه خود بیمه شود و اسم خود را در صدر لیست پرداخت حق‌بیمه درج کرده و جلوی آن، کلمه کارفرما را قید کند. این نوع بیمه، جزء بیمه‌های آزاد و حق‌بیمه آن، ۲۷ درصد دستمزد اعلامی است. اما بیمه اختیاری، فقط با داشتن حداقل ۳۰ روز سابقه و حداکثر ۵۰ سال سن، قابل انتخاب و حق‌بیمه آن ۲۶ درصد حقوق و دستمزد توافق‌شده است. در شرایط خاص شما که کارفرما هستید، بیمه کارفرمایی، بهتر است.