یک پُرس مالیات بر ارزش افزوده چند؟
حاشیه نمیرویم. همان اول گزارش میپرسیم حق سرویس و مالیات بر ارزش افزودهای به فست فودیها و چلوکبابیها باید بپردازیم یانه؟ سؤالی که انگار باید بیجواب بماند. اگر دقت کنید، هر یک از رؤسای اصناف و مسئولان مالیاتی و هرکسی که در این جریان دخیل است، ساز خودش را میزند. جواب درست و حسابی هم نمیدهند. یکی میگوید پول زور، یکی از خلاف قانون حرف میزند، بعضی حق قانونی و… از هر مسئول و مدیر و رئیسی هم که پرسیدیم، از سؤالمان پشیمان شدیم.
خب گزارش هم این است که تجربه زیسته باشد و گریبان خود گزارشگر را هم گرفته باشد. البته این یک مزاح است. ماجرای مالیات بر ارزش افزودهای که فستفودیها میگیرند، گویی برای مردم یکجور پول زور است. حق سرویسی که برخی فستفودیها میگیرند هم شده قوز بالای قوز.
اصلاً بگذارید یک حساب و کتاب ساده کنیم؛ پدر کارمندی که هنوز عیدی آخر سال را نگرفته، تصمیم میگیرد همسر و فرزندانش را برای شام ببرد بیرون. خدا را شکر که فستفودیها را قدم به قدم میتوان پیدا کرد. خب زیاد بیراهه نرویم، اگر این پدر ۴ پیتزا سفارش بدهد با مخلفاتش نهایت میشود ۱۰۰ هزار تومان ولی باید ۱۱۹ هزار تومان بپردازد. چرا؟ جوابش برای صندوقداری که پول را میگیرد، راحت است؛ ۹ درصد مالیات بر ارزش افزوده و ۱۰ درصد حق سرویس. خب خودتان چهره پدر خانواده را در ذهنتان تصور کنید. چهرهای برافروخته و پشیمان.
سؤال اینجاست که چرا برخی از چلوکبابیها و فستفودیها مالیات و حق سرویس را نمیگیرند و برخی میگیرند؟ با چرخی در خیابان سهروردی نرسیده به میدان قندی میشود جواب را براحتی پیدا کرد. مغازهها بغل به بغل هم چنان فروشی دارند که کسی حواسش به مالیات پالیات نیست. سه درمیان میگیرند یک جرعه آب هم رویش.
سرشان شلوغ است حال و حوصله جواب دادن به سؤالاتمان را ندارند. وقتش را ندارند. باید دست به جیب شد و سفارشی داد تا لااقل بشود یک جوابی گرفت. سیب زمینی سرخ کرده با قارچ و پنیر ۱۲ هزار تومان. صندوقدار با لباسی آغشته به روغن ماسیده که معلوم نیست چه رنگی است، چنان پشت میز نشسته که انگار لطف میکند فیش غذا برایمان صادر میکند. از او درباره مالیات میپرسم. سرش پایین است. البته بهتر که پایین است: «مالیات نمیگیریم. ممنوعه. البته بعضیها مثل همسایه دست راستی میگیره.»
بیشتر سؤال میکنم، فکر میکند مأمور مالیات یا بازرس هستم و میگوید که صاحب مغازه نیست و یک ساعت دیگر خودش میآید و اگر سؤال دارم، از او بپرسیم.
مغازه دست راستی شیک و پیک است با نمایی اروپایی، مثل آنهایی که در فیلمها نشان میدهند. کارگرانش هم لباس یکدست پوشیدهاند. تختهسیاهی شبیه به همانهایی که در مدرسهها بود، زدهاند روی دیوار و قیمتها را با گچهای سفید و قرمز و زرد نوشتهاند. پیتزا مخصوص ۲۵ هزار، پیتزا ویژه ۲۸ هزار، ساندویچ همبرگر ۱۳ هزار و… خیلی از قیمتها نگویم، شاید بازارشان خراب شود. به هر حال سفارش یک پیتزا برای همکارم و یک سالاد برای من که مثلاً رژیم دارم، ۴۱ هزار و ۶۰۰ تومان آب خورد. وقتی از خانم صندوقدار میپرسم چرا مالیات لحاظ میکنید و چرا بقیه فست فودیها نمیگیرند؟ این جواب را میدهد: «ما طبق بخشنامه باید مالیات بر ارزش افزوده را از مشتری بگیریم و هر ماه هم لیست فروشمان را برای اداره مالیات منطقهمان میفرستیم.»
اینجا جایی است که باید کارت خبرنگاری را مثل لوح میتیکومان بیرون بکشیم. به خانم صندوقدار میگویم طبق اظهارات رئیس سازمان امور مالیاتی کشور که چند مدت پیش گفته چلوکبابیها و فستفودیها شامل پرداخت مالیات بر ارزش افزوده نمیشوند. شانه بالا میاندازد به نشانه بیخبری!
از او میخواهم دستکم لیست مالیاتهای پرداخت شده را نشانمان بدهد. ولی وی مثل مغازه بغلی ادعا میکند صاحب مغازه نیست و باید آخر شب بیاییم.
بیرون در فستفودی فریبنده یکی از کارگران میگوید که صندوقدار به ما دروغ گفته و هیچ لیستی برای اداره مالیات رد نمیکنند و پول مالیات مستقیم توی جیب صاحب فست فودی میرود.
علی عسکری، معاون وزیر اقتصاد چندی پیش با اعلام اینکه رستورانها و تالارهای پذیرایی مشمول مالیات هستند، به خبرنگاران گفت چلوکبابیها و فست فودیها شامل مالیات نمیشوند و اگر از مردم مالیات بر ارزش افزوده بگیرند، سوء استفاده کردهاند.
از سوی دیگر سید علی اصغر میرابراهیمی، رئیس اتحادیه دارندگان رستوران و سلف سرویس ضمن غیرقانونی دانستن حق سرویس عنوان میکند که مالیات بر ارزش افزوده ۹ درصد، هزینه سربار که بسته به نوع رستوران، تعداد کارگران، پرسنل و فاکتورهای دیگر مشخص میشود و در نهایت قیمت تمام شده غذا، عواملی هستند که قیمت غذا را تعیین میکنند.
بالاخره چه کنیم؟ یک بار سر جمع با حقوقمان مالیات بدهیم و یک بار یواش یواش با هر دفعه رستوران رفتن و…؟ چرا بعضی از رستورانها مالیاتشان را از ما میگیرند و بعضی نه؟
منبع» ایران